W raporcie Instytutu Badań Strukturalnych stwierdza się, że na ubóstwo energetyczne wpływają trzy główne czynniki: niskie dochody gospodarstw domowych, niska efektywność energetyczna zamieszkiwanych budynków i urządzeń, nieefektywne korzystanie z energii i urządzeń.
Według raportu „Zjawisko ubóstwa energetycznego w Polsce, w tym ze szczególnym uwzględnieniem zamieszkujących w domach jednorodzinnych” autorstwa Piotra Lewandowskiego, Anety Kiełczewskiej, Konstancji Ziółkowskiej (kwiecień 2018 r., Instytutu Badań Strukturalnych) w 2016 r. 12,2 proc. mieszkańców Polski było dotkniętych ubóstwem energetycznym (według miary Wysokie Koszty – Niskie Dochody WK-ND). Oznaczało to, że problem ten dotknął 4,6 mln osób mieszkających w 1,3 mln gospodarstw domowych. Nie wszyscy z nich to ludzie biedni.
Autorzy podkreślają, że wśród ubogich energetycznie, tylko grupa licząca 2,5 mln to osoby ubogie pod względem dochodów (według stosowanej przez Eurostat definicji ubóstwa relatywnego), natomiast pozostali doświadczali ubóstwa energetycznego, choć nie byli biedni. Raport podkreśla, że znaczna większość osób doświadczających ubóstwa energetycznego mieszka w domach jednorodzinnych. W 2016 roku było to 75,4 proc. wszystkich ubogich energetycznie – stanowili więc oni grupę 3,47 mln osób.
Najwięcej ubogich energetycznie gospodarstw było w województwach dużych o znacznej liczbie domów jednorodzinnych (woj. wielkopolskie, mazowieckie, podkarpackie, małopolskie i lubelskie). Zjawisko to dotyka przede wszystkim mieszkańców wsi i małych miast do 29 tys. mieszkańców. Autorzy raportu wskazują, że 20 proc. ubogich energetycznie stanowią emeryci, inne 20 proc. utrzymuje się z prowadzenia gospodarstwa rolnego. Jeśli chodzi o budynki zamieszkiwane przez osoby dotknięte ubóstwem energetycznym, to w ponad 20 proc. jest to zabudowa przedwojenna, a w 33 proc. domy wybudowane w latach 1961-1980.
(pp)
